deroeck-europa.reismee.nl

Zon, zee, nee geen zand!

Een dag geen cultuur. Vakantie aan het strand. Dat betekent hier eerst een half uur bergafen langs de D-weg en honderden trapjes naar beneden. En dat bij een temperatuur van 35°.
Maar onze inspanning werd beloond. Heerlijk helder koel water en vandaag door de wind een
behoorlijke golfslag. De Crocs zijn multifunctioneel en voldoen uitstekend op een kiezelstrand en de stenen in de zee.
Helaas betekent een half uur bergaf ook weer bergop en ja dat duurt dan natuurlijk ietslanger. Oververhitting, gelukkig hebben we in de tuin een 'buitendouche' met koud water.
Vervolgens lekker in de schaduw van de olijfbomen wat lezen, naar Podgora , een terrasjeen op de kade genieten van een lekker Kroatisch diner.
Morgen voorspellen ze regen, Split staat op het programma, veel bezienswaardigheden binnen.

Werelderfgoed in Trogir (en een beetje zwemmen)

Maandag, na een rustdagje bij het huisje hoogste tijd voor cultuur. Op naar Trogir.
Een oud stadje iets ten oosten van Split, gelegen op een schiereiland. Een oud en zeer
benauwd stadje. Door de smalle steegjes en de open pleinen vol terrassen krijgt de wind
geen kans om wat frisse lucht te geven.
Sara had ook vandaag geen 'kathedraalkleren' aan en moest buiten wachten terwijl wijeen bezoek brachten. Frank en Wannes hadden nog de moed om de klokkentoren te beklimmen.Op eigen risico zoals op het bordje stond. Als je de foto's goed bekijkt snap je waarom.
In de haven lag een zeer groot luxe jacht met bewakingsagenten en een jetski aan boord,de 'Be Mine'. Op onze vraag van wie het schip was kregen we geen antwoord. Wie het weet;laat voooral een reactie achter!!
Na Trogir een rit langs de kustweg. Soms langs het water, soms op tweehonderd meter hoogte.
In Brela vonden we een parkeerplaats en na een afdaling langs steile trappen en weggetjes
werden we beloond met helder, koud water. Zwemmen in de Adriatische zee met zicht op de
kleine eilanden voor de kust, een verademing.
's Avonds voor het eerst deze vakantie 'thuis' eten. De BBQ aan en typisch Kroatisch vleesdat lag te grillen om daarna door de twee manenne te worden verorberd.
Afsluiting van weeral een fijne dag.

Croatia 12 points

Zondagmiddag. Frank, Sara en Wannes zijn de berg af aan het wandelen, op zoek naar
een pad naar de diepblauwe zee. Terwijl ik dit schrijf tjirpen de krekels en geven
de oude olijfbomen voldoende schaduw op ons terras. Af en toe waait er een verkoelende
bries van zee.
Gisteren was een andere dag! Vol moed vertrokken we tegen half tien uit Grado. Zes uurtjes
en we zouden in Podgora zijn. Dachten we. De Krotatische douane had andere ideeën. 2,5 uur
hebben we staan aanschuiven om de grens over te mogen. Vervolgens nog eens wachten om
de tolweg op te kunnen.
Tegen zes uur kwamen we bij de ontmoetingsplaats (het benzinestation van Podgora) aan.
Geen bereik met onze gsm dus ook geen mogelijkheid om Miroslav te bellen. De vriendelijke
eigenaar had een vaste telefoon en na 5 minuten kwam de bejaarde Miroslav
in zijn auto aanrijden om vervolgens voor ons uit over een smal bergweggetje naar ons huisje
vor een week te rijden.
Twee slaapkamers boven hebben een balkon. Over de olijf-, vijgen- en citrusbomen
kijken we uit op de Adriatische zee en de eilanden Brac en Hvar. De derde slaapkamer beneden
wordt omkleedkamer.
Ik denk dat ik het hier wel een week kan volhouden!

Trieste

De laatste dag in Italië. We worden gewekt door een stortbui en onweer.
Dat belooft niet veel goeds voor ons geplande bezoek aan Trieste. Na het
ontbijt ziet alles er al iets droger uit. Auto in en zoals we in Twente zeggen 'KWW'.
Gelukkig zijn er genoeg parkeerplaatsen aan de uitgestrekte haven en zitten we na een korte
wandeling al snel op ons eerste terras van vandaag.
Het blijft droog ondanks dreigende onweerswolken boven zee en we beginnen aan een stadswandelinglangs het Joodse Ghetto en het Amfitheater.
Dan volgt er een steile klim naar de Duomo.Het was een kort bezoek aan deze 'kathedraal'.Sara zat buiten te wachten in haar korte broeken voor een stad met zo'n rijke historie was deze kerk nogal miniem uitgevalen.
Ook het Castello was snel bezocht, maar zeker de moeite waard.
Via veel trappen en steile weggetjes weer naar het zeeniveau om lekker te lunchen op een terrasje.
Tijdens diverse bezoeken aan Italië hebben we weinig herinneringenaan de Tweede wereldoorlog kunnen ontdekken, daarom stond er ook nog een bezoek aan het
concentratiekamp 'Risiera di San Sabba' gepland.
Na een ingewikkelde rit door de stad vonden we het kamp in een buitenwijk van Trieste.
Het kamp heeft een behoorlijk diepe indruk op ons nagelaten heeft. De manier waarop deze plekis gerestaureerd en de ingrijpende tekeningen en verhalen gemaakt door gevangenen geven een indringendeweergave van het leven en de dood in dit kamp.

Morgenmiddag hebben we om vijf uur met Miroslav afgesproken bij het benzinestation
in Podgora. Hij zal ons dan naar ons huisje in de bergen brengen. Naar alle waarschijn-
lijkheid hebben we daar geen internet. Over een week trekken we verder naar Slovenië.
Vandaaruit volgt verdere veslaggeving over onze tienlanden reis.
(Mam ik bel als we over zijn hoor).
Ciao!


Grotten en diepe ravijnen.

Een dagje over de grens. In Slovenië op zoek naar het enige Unesco werelderfgoed dat het land rijk is, de “Skocjanske jame”. Prachtige grotten in een Karstgebergte. De groep was gigantisch en werd gelukkig opgesplitst in Engelstalig en Duitstalig.

Klaar voor een 2,5 uur durende ondergrondse tocht. Indrukwekkende dieptes, een bruggetje over een kloof waaronder een rivier 45 meter lager met veel geweld doorheen raasde. En dit alles nog steeds onder de grond.

Betoverende routes langs stalagtieten en stalagmieten, stille zalen en zalen vol vleermuizen. Sommige grotten waren echt om emotioneel van te worden.

Wannes had deze tocht op zijn vakantieverlanglijst staan, gelukkig maar want het was meer dan de moeite waard. Veel foto’s hebben we zelf niet kunnen trekken: “no foto’s, no film, no flash. Vandaar een foto van het internet.

Al met al een vermoeiende tocht dus na een korte stop bij de zo geliefde Autogrill terug naar het hotel om even te douchen en de Tour te volgen.

Een terrasje voor het eten en dan op zoek naar een restaurant dat aan onze eisen (de lat ligt echt niet hoog) voldoet. Helaas de verkeerde gekozen. Wannes zat met een kip die niet gaar was en Sara had koude Lasasgna. Probleem is de grote vraag (remember klein Benidorm) en als aanbieder hoef je het dan niet zo nauw te nemen. Nee, nee, deze familie wenst gare kip dus terug naar de keuken met die handel .Plus punt was het feit dat Wannes daarna een nieuwe filetto di pollo kreeg, dus of er was geen magnetron, of de kok had toch nog enig respect voor zijn producten.

Nog een koffietje op weg naar het hotel en voor Sara een coupe vers fruit.

De mannen zitten op hun kamer en de meisjes zetten er voor vandaag een punt achter.

Bacio !

Grado, verblijf in het bejaardentehuis, concessies en weer teenslippers.

Grado, klein Benidorm of de tweede Heimat voor een bepaalde groep Europeanen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Na nog maar eens een karig ontbijt verlieten we Como in de regen. De temperatuur steeg onderweg weer tot 35°en bij aankomst in Grado brandde de zon weer volop. Na enig zoekwerk vonden we ons hotel en na nog flink wat zoekwerk ook een parkeerplaats voor de C6. Geweldige auto alleen zijn ze in Italië de Fiatjes gewoon en zijn ook de parkeerplaatsen afgestemd op dit type auto.

Een vriendelijk meisje ontving ons en gaf de sleutels voor de kamers. Kamers huh? We hadden toch een quadrupla gereserveerd? Op onze kamers met tussendeur aangekomen sloeg de zonnige stemming al heel snel om.

Vietnam revisited. Stank in de kamer en in de badkamer, vochtplekken en natte ramen (en nee hier regende het niet). Ook in de andere kamer hetzelfde euvel. Nee, hier zouden we niet blijven. Terug naar het meisje om in m’n beste Italiaans te vertellen dat we deze kamers niet konden accepteren. Meisje mee naar boven om de profumo aan den lijve te ondervinden.

Gelukkig was ze het direct met ons eens en togen we naar beneden om een oplossing te zoeken. Een telefoontje van haar naar de chef en een telefoontje van mij naar mijn ‘chef’. We zitten nu op de eerste verdieping, Wannes en Frank aan het ene eind van de gang, Sara en ik aan het andere eind. Maar ach dat waren we vorig jaar ook al gewoon.

En nu Grado. Het strand is in concessie gegeven. Heel simpel gezegd; betalen als je in zee wilt.

(Wij kunnen schijnbaar bij m’n vriendin aan de receptie gratis toegangskaartjes krijgen). En wat krijg je dan? Honderdduizend strandstoelen, parasols en als je dan heel goed kijkt zie je ergens ook nog wat zee. Nee dat is echt niet mijn idee van vakantie vieren. De dijk die verderop langs de zee liep was wel vrij toegankelijk en mooi om over te wandelen.

Op zoek naar Il Centro Storico en ja hoor, zoals zo vaak, mooie kleine straatjes, rust en een terrasje waar het goed toeven is. Daarbovenop nog een restaurant met heerlijk eten; Boreto met polenta en een Branzino die volgens de regelen der kunst was klaargemaakt. Oké Grado heeft zijn beperkingen maar we blijven optimistisch en kijken naar de mooie dingen.

Bij terugkomst in het hotel waren we net te laat om nog mee te kunnen doen met de oude vrouwtjes die Bingo speelden, helaas de laatste keer van dit seizoen, gedaan met onze kans om na alle uitgaven de kas weer wat te spekken.

Vi amo!

Como, de stad van cultuur, natuur en wetenschap (en nieuwe teenslippers)

De kerkklokken wekten ons, zoals verwacht, om half acht.( Wannes was om 7 uur al begonnen met zijn rondjes om het meer).

Een karig, typisch Italiaans, ontbijt maar met vers fruit voor Sara en daarna op naar onze eerste uitstap…

Cruisen op het Lago di Como.

Na een uur genieten van de zon, de wind het uitzicht op de dorpjes tegen de bergflanken en vooral veel boegwater hadden we weer vaste grond onder onze voeten. Hoogste tijd voor ons eerste terrasje, er zouden er nog een aantal volgen.

We vervolgden onze weg langs het meer en hebben een tijdje zitten kijken bij l’aeroclub di Como. Watervliegtuigjes die opstegen en landen, een genot om naar te kijken. Het vliegen hebben we maar aan ons voorbij laten gaan.

In de Villa Olmo een mooie tentoonstelling bekeken van werken van Boldini e la Belle Epoque (voor de geïnteresseerden even googelen met Boldini).

Een panino aan de waterkant eten om daarna terug te wandelen naar Como voor ons laatste educatieve uitstapje van deze dag, de Tempio Voltiano. Een museum over het leven en werk van Allessandro Volta (ja ja die van de elektriciteit).

Nog even in Como op zoek naar teenslippers voor Sara en een bezoek aan de Italiaanse Wawollie-winkel.Terwijl ik dit schrijf is het beginnen te regenen. Gelukkig hebben we ruime kamers en gaan we ons klaarmaken voor een hopelijk lekkere cena.

Morgen trekken we verder naar Grado, afwachten of daar internet is (anders bel ik hoor mam).

Un Bacio!

Como, de stad van de ouden.

Maandagavond kwart over negen. De airco staat aan, Sara en Wannes zitten op ons terras. Frank slaapt al na ons heelhuids door Duitsland, Frankrijk en Zwitserland te hebben gereden. We zijn alle vier moe van een lange nacht en dag. Om half negen kwamen we deze morgen aan in Como. Aan het meer genieten van een kop koffie en een brioche. Vervolgens slenteren langs het meer en op een bankje in de schaduw kijken naar de boten, watervliegtuigen en eendjes.Sara genoot van de warme zonnestralen.

Ons hotel is oud, maar netjes , zoals eigenlijk alles in Como. Veel bejaarde toeristen en inwoners en een sporadische jongere. We hebben alle bezienswaardigehden bekeken en voor morgen staat er een tocht met de veerboten over het meer op het programma. Laat de foto's maar voor zich spreken.

Met twee slappkamers, een badkamer en een terras groot genoeg om een feestje te geven, hebben we zeker geen reden tot klagen.

Cari Saluti