Zon, zee, nee geen zand!

Werelderfgoed in Trogir (en een beetje zwemmen)

Croatia 12 points

Trieste

Grotten en diepe ravijnen.

Een dagje over de grens. In Slovenië op zoek naar het enige Unesco werelderfgoed dat het land rijk is, de “Skocjanske jame”. Prachtige grotten in een Karstgebergte. De groep was gigantisch en werd gelukkig opgesplitst in Engelstalig en Duitstalig.

Klaar voor een 2,5 uur durende ondergrondse tocht. Indrukwekkende dieptes, een bruggetje over een kloof waaronder een rivier 45 meter lager met veel geweld doorheen raasde. En dit alles nog steeds onder de grond.

Betoverende routes langs stalagtieten en stalagmieten, stille zalen en zalen vol vleermuizen. Sommige grotten waren echt om emotioneel van te worden.

Wannes had deze tocht op zijn vakantieverlanglijst staan, gelukkig maar want het was meer dan de moeite waard. Veel foto’s hebben we zelf niet kunnen trekken: “no foto’s, no film, no flash. Vandaar een foto van het internet.

Al met al een vermoeiende tocht dus na een korte stop bij de zo geliefde Autogrill terug naar het hotel om even te douchen en de Tour te volgen.

Een terrasje voor het eten en dan op zoek naar een restaurant dat aan onze eisen (de lat ligt echt niet hoog) voldoet. Helaas de verkeerde gekozen. Wannes zat met een kip die niet gaar was en Sara had koude Lasasgna. Probleem is de grote vraag (remember klein Benidorm) en als aanbieder hoef je het dan niet zo nauw te nemen. Nee, nee, deze familie wenst gare kip dus terug naar de keuken met die handel .Plus punt was het feit dat Wannes daarna een nieuwe filetto di pollo kreeg, dus of er was geen magnetron, of de kok had toch nog enig respect voor zijn producten.

Nog een koffietje op weg naar het hotel en voor Sara een coupe vers fruit.

De mannen zitten op hun kamer en de meisjes zetten er voor vandaag een punt achter.

Bacio !

Grado, verblijf in het bejaardentehuis, concessies en weer teenslippers.

Grado, klein Benidorm of de tweede Heimat voor een bepaalde groep Europeanen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Na nog maar eens een karig ontbijt verlieten we Como in de regen. De temperatuur steeg onderweg weer tot 35°en bij aankomst in Grado brandde de zon weer volop. Na enig zoekwerk vonden we ons hotel en na nog flink wat zoekwerk ook een parkeerplaats voor de C6. Geweldige auto alleen zijn ze in Italië de Fiatjes gewoon en zijn ook de parkeerplaatsen afgestemd op dit type auto.

Een vriendelijk meisje ontving ons en gaf de sleutels voor de kamers. Kamers huh? We hadden toch een quadrupla gereserveerd? Op onze kamers met tussendeur aangekomen sloeg de zonnige stemming al heel snel om.

Vietnam revisited. Stank in de kamer en in de badkamer, vochtplekken en natte ramen (en nee hier regende het niet). Ook in de andere kamer hetzelfde euvel. Nee, hier zouden we niet blijven. Terug naar het meisje om in m’n beste Italiaans te vertellen dat we deze kamers niet konden accepteren. Meisje mee naar boven om de profumo aan den lijve te ondervinden.

Gelukkig was ze het direct met ons eens en togen we naar beneden om een oplossing te zoeken. Een telefoontje van haar naar de chef en een telefoontje van mij naar mijn ‘chef’. We zitten nu op de eerste verdieping, Wannes en Frank aan het ene eind van de gang, Sara en ik aan het andere eind. Maar ach dat waren we vorig jaar ook al gewoon.

En nu Grado. Het strand is in concessie gegeven. Heel simpel gezegd; betalen als je in zee wilt.

(Wij kunnen schijnbaar bij m’n vriendin aan de receptie gratis toegangskaartjes krijgen). En wat krijg je dan? Honderdduizend strandstoelen, parasols en als je dan heel goed kijkt zie je ergens ook nog wat zee. Nee dat is echt niet mijn idee van vakantie vieren. De dijk die verderop langs de zee liep was wel vrij toegankelijk en mooi om over te wandelen.

Op zoek naar Il Centro Storico en ja hoor, zoals zo vaak, mooie kleine straatjes, rust en een terrasje waar het goed toeven is. Daarbovenop nog een restaurant met heerlijk eten; Boreto met polenta en een Branzino die volgens de regelen der kunst was klaargemaakt. Oké Grado heeft zijn beperkingen maar we blijven optimistisch en kijken naar de mooie dingen.

Bij terugkomst in het hotel waren we net te laat om nog mee te kunnen doen met de oude vrouwtjes die Bingo speelden, helaas de laatste keer van dit seizoen, gedaan met onze kans om na alle uitgaven de kas weer wat te spekken.

Vi amo!

Como, de stad van cultuur, natuur en wetenschap (en nieuwe teenslippers)

De kerkklokken wekten ons, zoals verwacht, om half acht.( Wannes was om 7 uur al begonnen met zijn rondjes om het meer).

Een karig, typisch Italiaans, ontbijt maar met vers fruit voor Sara en daarna op naar onze eerste uitstap…

Cruisen op het Lago di Como.

Na een uur genieten van de zon, de wind het uitzicht op de dorpjes tegen de bergflanken en vooral veel boegwater hadden we weer vaste grond onder onze voeten. Hoogste tijd voor ons eerste terrasje, er zouden er nog een aantal volgen.

We vervolgden onze weg langs het meer en hebben een tijdje zitten kijken bij l’aeroclub di Como. Watervliegtuigjes die opstegen en landen, een genot om naar te kijken. Het vliegen hebben we maar aan ons voorbij laten gaan.

In de Villa Olmo een mooie tentoonstelling bekeken van werken van Boldini e la Belle Epoque (voor de geïnteresseerden even googelen met Boldini).

Een panino aan de waterkant eten om daarna terug te wandelen naar Como voor ons laatste educatieve uitstapje van deze dag, de Tempio Voltiano. Een museum over het leven en werk van Allessandro Volta (ja ja die van de elektriciteit).

Nog even in Como op zoek naar teenslippers voor Sara en een bezoek aan de Italiaanse Wawollie-winkel.Terwijl ik dit schrijf is het beginnen te regenen. Gelukkig hebben we ruime kamers en gaan we ons klaarmaken voor een hopelijk lekkere cena.

Morgen trekken we verder naar Grado, afwachten of daar internet is (anders bel ik hoor mam).

Como, de stad van de ouden.

Maandagavond kwart over negen. De airco staat aan, Sara en Wannes zitten op ons terras. Frank slaapt al na ons heelhuids door Duitsland, Frankrijk en Zwitserland te hebben gereden. We zijn alle vier moe van een lange nacht en dag. Om half negen kwamen we deze morgen aan in Como. Aan het meer genieten van een kop koffie en een brioche. Vervolgens slenteren langs het meer en op een bankje in de schaduw kijken naar de boten, watervliegtuigen en eendjes.Sara genoot van de warme zonnestralen.

Ons hotel is oud, maar netjes , zoals eigenlijk alles in Como. Veel bejaarde toeristen en inwoners en een sporadische jongere. We hebben alle bezienswaardigehden bekeken en voor morgen staat er een tocht met de veerboten over het meer op het programma. Laat de foto's maar voor zich spreken.

Met twee slappkamers, een badkamer en een terras groot genoeg om een feestje te geven, hebben we zeker geen reden tot klagen.

Cari Saluti