Een dagje over de grens. In Slovenië op zoek naar het enige Unesco werelderfgoed dat het land rijk is, de “Skocjanske jame”. Prachtige grotten in een Karstgebergte. De groep was gigantisch en werd gelukkig opgesplitst in Engelstalig en Duitstalig.

Klaar voor een 2,5 uur durende ondergrondse tocht. Indrukwekkende dieptes, een bruggetje over een kloof waaronder een rivier 45 meter lager met veel geweld doorheen raasde. En dit alles nog steeds onder de grond.

Betoverende routes langs stalagtieten en stalagmieten, stille zalen en zalen vol vleermuizen. Sommige grotten waren echt om emotioneel van te worden.

Wannes had deze tocht op zijn vakantieverlanglijst staan, gelukkig maar want het was meer dan de moeite waard. Veel foto’s hebben we zelf niet kunnen trekken: “no foto’s, no film, no flash. Vandaar een foto van het internet.

Al met al een vermoeiende tocht dus na een korte stop bij de zo geliefde Autogrill terug naar het hotel om even te douchen en de Tour te volgen.

Een terrasje voor het eten en dan op zoek naar een restaurant dat aan onze eisen (de lat ligt echt niet hoog) voldoet. Helaas de verkeerde gekozen. Wannes zat met een kip die niet gaar was en Sara had koude Lasasgna. Probleem is de grote vraag (remember klein Benidorm) en als aanbieder hoef je het dan niet zo nauw te nemen. Nee, nee, deze familie wenst gare kip dus terug naar de keuken met die handel .Plus punt was het feit dat Wannes daarna een nieuwe filetto di pollo kreeg, dus of er was geen magnetron, of de kok had toch nog enig respect voor zijn producten.

Nog een koffietje op weg naar het hotel en voor Sara een coupe vers fruit.

De mannen zitten op hun kamer en de meisjes zetten er voor vandaag een punt achter.

Bacio !