Grado, klein Benidorm of de tweede Heimat voor een bepaalde groep Europeanen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Na nog maar eens een karig ontbijt verlieten we Como in de regen. De temperatuur steeg onderweg weer tot 35°en bij aankomst in Grado brandde de zon weer volop. Na enig zoekwerk vonden we ons hotel en na nog flink wat zoekwerk ook een parkeerplaats voor de C6. Geweldige auto alleen zijn ze in Italië de Fiatjes gewoon en zijn ook de parkeerplaatsen afgestemd op dit type auto.

Een vriendelijk meisje ontving ons en gaf de sleutels voor de kamers. Kamers huh? We hadden toch een quadrupla gereserveerd? Op onze kamers met tussendeur aangekomen sloeg de zonnige stemming al heel snel om.

Vietnam revisited. Stank in de kamer en in de badkamer, vochtplekken en natte ramen (en nee hier regende het niet). Ook in de andere kamer hetzelfde euvel. Nee, hier zouden we niet blijven. Terug naar het meisje om in m’n beste Italiaans te vertellen dat we deze kamers niet konden accepteren. Meisje mee naar boven om de profumo aan den lijve te ondervinden.

Gelukkig was ze het direct met ons eens en togen we naar beneden om een oplossing te zoeken. Een telefoontje van haar naar de chef en een telefoontje van mij naar mijn ‘chef’. We zitten nu op de eerste verdieping, Wannes en Frank aan het ene eind van de gang, Sara en ik aan het andere eind. Maar ach dat waren we vorig jaar ook al gewoon.

En nu Grado. Het strand is in concessie gegeven. Heel simpel gezegd; betalen als je in zee wilt.

(Wij kunnen schijnbaar bij m’n vriendin aan de receptie gratis toegangskaartjes krijgen). En wat krijg je dan? Honderdduizend strandstoelen, parasols en als je dan heel goed kijkt zie je ergens ook nog wat zee. Nee dat is echt niet mijn idee van vakantie vieren. De dijk die verderop langs de zee liep was wel vrij toegankelijk en mooi om over te wandelen.

Op zoek naar Il Centro Storico en ja hoor, zoals zo vaak, mooie kleine straatjes, rust en een terrasje waar het goed toeven is. Daarbovenop nog een restaurant met heerlijk eten; Boreto met polenta en een Branzino die volgens de regelen der kunst was klaargemaakt. Oké Grado heeft zijn beperkingen maar we blijven optimistisch en kijken naar de mooie dingen.

Bij terugkomst in het hotel waren we net te laat om nog mee te kunnen doen met de oude vrouwtjes die Bingo speelden, helaas de laatste keer van dit seizoen, gedaan met onze kans om na alle uitgaven de kas weer wat te spekken.

Vi amo!